His Story...

Since Miriam made a slight calculation error in our departure date for Cusco, we suddenly had two days left before our bus. We had just returned from a trip that was very nice, so why not book another! (No reason to hang around town where the ever present shopping gene of Miriam might spring into action)

They where advertising with trips to Misti, a still active volcano, and I thought how hard can it be when they advertise everywhere? Its only about 5.800m and we have already been in altitudes above 4000m for the last couple of weeks, so we should be acclimatized by now. Piece of cake!

We where picked up in a cool range rover, and our guide had selected the equipment needed to survive on the mountain. My bag was deemed unfit, so he insisted that I took another one, good advice it turned out to be.

After an hour of bumby roads we arrived at the starting point. The Mountain Misti loomed above us, and we had a slight sense of dread, when looking at the sides. It is so steep...where are the paths? We would soon find out.

The first part of the trip was to get all food, water and equipment to base camp at 4.600m, it was just the beginning. Butafter nearly 6 hours of hiking with backpacks, the altitude was getting to me. We started with 30 minute walks before breaking for water, the 30 minutes became 10 and in the end it took not more than a few minutes before I was hyperventilating, without getting dizzy. Now I know why the mountain riders in Tour de France don't weight 90 kilos and wear a backpack.

Luckily there was a tent set up by the guide the day before, (apparently they run up and down the mountain all the time) and after a quick but very sensible dinner (soup and pasta with tuna) we had to head to bed. A snow front was coming, and we where at eye hight with it. It is kind of weird to go to bed at 17 in the afternoon, but when the tent is shaking like a moneymaker and the degrees are dropping fast, there is no better place than in a sleeping bag.

After a night with little sleep where I seemed to be warmer all over than Miriam. It might have been the silly hat and gloves I bought last minute that did the trick. We where woken at around 2 at night and had to start the journey to the summit.

It turned out that the journey to basecamp was a piece of cake. Now we where facing a wall of stone and vulcanic ashes that had to be conquered often with very steep parts that required hands and boots in the right place. Luckily it was dark, so we could not see the drops into nothingness that might have sacred unexperienced mountaneers like us.

The oxygen got less and less, and even though we chewed coca leaves to take the worst of the altitude sickness, Miriam started to feel worse and worse. She kept on climping, but a mere 200m from the top, she was out of everything. I promised to take her shopping, and that made her go on another 100m before the dizzyness and nausea had her turn back.

It was now up to me and after 6 hours climbing the day before and another grueling 6 hours I finally reached the crater. Imagine hyperventilating for hours, every muscle screaming of tiredness and lack of oxygen, then take a deep breath of the worldsbiggest egg fart. Welcome to Misti. Unfortunately the camera I had was set on shooting dawn images, so the pictures I took of the crater did not turn out well and in my tired state I did not check if they had the right setting.

On the way down, we had to slide through lava ash, which quickly filled, nose, ears, boots but it was kind of fun. And the 6 hours it took from basecamp was done in just an hour. After we reached base camp we had to pack up and go down to the rover, all in all 10 hours of walking in one day. 35 kilometers in high altitude...we deserved the massage when we came back to the hotel.

Her story....

Gisteren gingen Allan en ik op weg om de vulkaan Misti (5825 mt.) te beklimmen (niet mijn idee trouwens, maar dat mag duidelijk zijn...). Toen we werden opgehaald door drie woeste kerels in een afgeragte jeep had ik al zo mijn bedenkingen. De eerste dag bestond uit 6 uur klimmen tot 4600 mt hoogte, waar het 'basecamp' te vinden was. Toen we begonnenwas ik na pak em beet20 seconden al compleet buiten adem, dus dat begon al goed.

Maar ik moet zeggen dat ik er na een uurtje of drielekker in kwam en dat klimmen wel leuk begon te vinden. En het uitzicht is natuurlijk te gek. Dus ik was helemaal in mijn nopjes met ons vulkanenavontuur, totdat we bij dat basecamp aankwamen. Onze tent stond gelukkig al klaar, dus dat scheelde. Om 16.00 uur werd ons diner geserveerd dat bestond uit soep, en pasta met een blik tonijn en tomatensaus. Daarna gingen we allemaal slapen, want het was toch te koud om buiten te blijven en om kwart voor 2 's nachts zouden we alweer gewekt worden voor het tweede deel van het klimgebeuren.

Kamperen is al niet mijn favoriete bezigheid, maar in dit geval sliepen we dus op 4600 mt hoogte (KOUD!!) en op bijna niet bestaande matjes. Ik had aan: een skibroek, een shirt, een thermotrui, 2 jassen, 2 paar sokken en een muts, en ik lag nog te vernikkelen van de kou in mijn slaapzak. Gelukkig werden we dus om 01.45 uur uit ons lijden verlost en mochten we lekker verder klimmen.

Dit keer ging het wat minder goed. Dit gedeelte was superstijl en we moesten dus in het donker over allerlei rotsblokken zien te klauteren. Tot nu toe had ik nog helemaal geen last van hoogteziekte, maar op 5 km hoogte sloeg het noodlot toe. Misselijk dat ik was, en duizelig! Mijn voeten waren ook nog steeds helemaal bevroren dus daar had ik geen gevoel meer in. Al struikelend over de rotsen, helemaal verkleumd, bang dat ik van die vulkaan naar beneden zou kukelen en half kotsend probeerde ik me naar boven te slepen. Je zal begrijpen dat ik op dat moment niet op mijn allergezelligst was. Op 5600 mt. trok ik het echt niet meer en dacht ik: ' bekijk het maar met die nare rotvulkaan' (of iets dat er op leek) en ben ik ermee gekapt. Ik was er echt helemaal klaar mee.

Daarna voelde ik me in eerste instantie wel een beetje een loser (ook toen Allan vanaf de top me toe zwaaide). Maar op de terugweg naar beneden zag ik pas echt goed hoe ver we naar boven waren geklommen. Echt niet normaal. Dus ik ben toch wel trots op mezelf dat ik zover ben gekomen. En het was toch wel cool om een keer mee te maken, ook al was het het zwaarste wat ik ooit gedaan heb. Maar: eens en zeker never nooit meer!

Liefs, Miriam